Πίσω από την Ιστορία
Περνώντας από τη μυθολογία στην ιστορία, κατά τους προϊστορικούς χρόνους συναντάμε τους Κρητικούς που ανακάλυψαν και αξιοποίησαν τα ορυκτά του νησιού. Το 1800 π.Χ., οι Μυκηναίοι έφτασαν στη Σέριφο, προ των οποίων οι Φοίνικες. Τα τείχη στο Λιομάδρα, ο Λευκός Πύργος και οι τάφοι γύρω από αυτές τις περιοχές είναι τα ίχνη που έχουν απομείνει στο νησί. Τον 6ο αιώνα π.Χ., η Σέριφος ανθίζει χάρη στα ορυχεία της. Ήταν ήδη ένας Ιόνιος αποικισμός και κανόνες δημοκρατίας. Είναι μέλος της αμφιθυμότητας της Δήλου και εισέρχεται στην Αθηναϊκή Συμμαχία, συμμετέχοντας στους Πέρσες πολέμους. Δυστυχώς, τα περισσότερα από τα ευρήματα αυτού του πολιτισμού έχουν λεηλατηθεί και χασμουρητό. Αυτό που απομένει από αυτά τα χρόνια εκτίθεται στο αρχαιολογικό μουσείο της Χώρας.
Η ελληνιστική περίοδος άφησε πολλά μνημεία - ένα ελαιοτριβείο, μια ημικυκλική βάση, μια μικρή δεξαμενή, πηλό και πέτρα και το Κάστρο του Γρίσα, όπου παραμένουν τρία μέρη των τειχών της. Το 146 π.Χ., οι Ρωμαίοι κατέκτησαν το νησί, το οποίο επανειλημμένα επιτέθηκε από πειρατές αλλά κατόρθωσε να διατηρήσει την αυτονομία του όσον αφορά την εκλογή του κυβερνήτη του, σύμφωνα με τον ρωμαϊκό νόμο. Κατά τη διάρκεια αυτής της περιόδου το νησί έγινε ο προορισμός πολλών ρωμαϊκών πολιτικών εξόριστων.
Κατά τη διάρκεια της βυζαντινής περιόδου, το νησί ήταν ακόμα ο προορισμός των πολιτικών εξορκίων και δεν έδειξε καμία εξέλιξη. Αντίθετα, κατά τη διάρκεια της Ενετοκρατίας η πολιτιστική και οικονομική ανάπτυξη ήταν καταπληκτική. Οι Βενετοί έφεραν σκλάβους στο νησί και τα ορυχεία άνοιξαν ξανά μετά από 1.000 χρόνια.
Κατά την τουρκική κυριαρχία το νησί πάσχει από πειρατικές επιθέσεις και τα ορυχεία κλείνουν καταλήγοντας σε σταδιακή υποχώρηση. Στα μεταγενέστερα χρόνια, η ανάπτυξη του νησιού συνδέεται με τα ορυχεία του. Περί το 1870, το ελληνικό κράτος παραχωρεί στις πρώτες εταιρείες να εκμεταλλεύονται τα ορυχεία.
Σήμερα, ο πληθυσμός της Σερίφου έχει μειωθεί και οι περισσότεροι από τους ανθρώπους του είναι στον τουρισμό, τη γεωργία και την αλιεία. Το νησί έχει καταφέρει να διατηρήσει την ομορφιά των Κυκλάδων και χαιρετίζει χιλιάδες τουρίστες κάθε χρόνο.
In the 6th century BC, Serifos flourishes thanks to its mines. It has already been an Ionian colony and democracy rules. It is a member of the amphictyony of Delos and enters the Athenian Alliance, taking part in the Persian wars. Unfortunately, most ofthe findings of this civilisation have been looted and gotlost. What remains of these years is exhibited in thearchaeological museum in Hora.
The Hellenistic period left many monuments – an oil press, a semi-circular base, a small cistern, things of clay and stone and the Castle of Grias, where three parts of its walls still remain. In 146 BC, the Romans conqueredthe island, which at the same time was repeatedly attacked by pirates but managed to maintain its autonomy as far as the election of its governor was concerned, in accordance with the Roman law. During this period the island became the destination of many roman political exiles.
During the Byzantine period, the island was still the destination of political exiles and showed no development. On the contrary, during the Venetian domination the cultural and economic growth was quite amazing. TheVenetians brought slaves to the island and the mines reopened after 1.000 years.
During the Turkish domination the island suffers from pirate attacks and the mines close down resulting in gradual regression. In later years, the development of the island is connected with its mines. Around 1870, the Greek state grants concession to the first mine companies to exploit the mines.
Today, the population of Serifos has decreased and most of its people are in tourism, agriculture and fishing. The island has managed to maintain the beauty of the Cyclades and welcomes thousands of tourists every year.